Het is vrijdag aan het einde van de middag en Syrine (21) heeft eigenlijk helemaal geen tijd voor een interview. Die avond moet ze weer werken bij het Nederlands Film Festival. Gedurende de tien dagen dat het festival duurt, loopt ze er rond als vrijwilliger. Voor een student Theather, Film en Televisiewetenschappen zoals Syrine een nuttige activiteit voor op het CV. In het gesprek wordt al snel duidelijk dat het veel meer voor haar betekent.

Syrine is helemaal gek van festivals. “Ik leef van festival naar festival.” Meer dan zomaar een hobby dus. Voor een goed festival gaat alles aan de kant, het gaat tijdelijk ten koste van studie en haar sociale leven. “Ook mijn vriend zie ik dan heel weinig”, bekent ze.

Dit is een interview dat ik tijdens mijn minor journalistiek (2006) schreef voor het vak Journalistieke Vaardigheden.

Binnen haar studie specialiseert ze zich in film. Maar de tijd ontbreekt haar in het dagelijks leven om veel films te zien. Dus nee, concludeert Syrine, het is niet de film op zich die haar passie is. Het is het hele fenomeen festival. Behalve bij het Nederlands Filmfestival is ze dit jaar ook vrijwilliger geweest bij het IDFA. Dat is een tiendaags documentaire film festival. Verder is ze, zoals ieder jaar, naar Lowlands geweest.

Ook is ze naar Oerol geweest, een jaarlijks 8-daags festival op Terschelling met theater, muziek en beeldende kunst. Eigenlijk had ze daar geen tijd voor dit jaar. Maar de sfeer is er zo bijzonder, dat wilde ze niet missen. Dus is ze met een vriendin op zaterdagochtend van haar woonplaats Utrecht naar het waddeneiland gereisd en op zondagavond weer terug. Was ze er toch even geweest.

Wat is er nou zo leuk aan festivals? “Het is een soort droomwereldje”, meent Syrine. Je bent gewoon even helemaal in een andere omgeving. Vooral de saamhorigheid die je met elkaar voelt, vindt ze helemaal geweldig. Tijdens een festival heb je ook dagen lang andere vrienden. Dat is wel echt context gebonden, meestal verwatert het contact tussen vrijwilligers na afloop weer. Maar het jaar daarop zie je veel mensen weer terug. En na thuiskomt kom je soms andere mensen tegen die er ook geweest blijken te zijn. Dan heb je toch een ervaring gemeen.

Het eerste festival dat ze ooit bezocht heeft, is Aaltjespop in haar toenmalige woonplaats Harderwijk. Als 12-jarig meisje ging ze met haar oudere broer en zijn vrienden mee er naar toe. “Stoer was dat”, herinnert ze zich. Voor het eerst bier drinken, maar het blikje vervolgens in het meer gooien omdat het zo vies was. Mensen sleepten hele bankstellen mee om comfortabel bij het podium te kunnen zitten. Die hadden ze dan gekocht op de daarnaast gelegen rommelmarkt.

Nog nooit is ze bij een festival geweest dat zo tegenviel dat ze niet nog een keer wil gaan. Wel vindt ze dat er minder geslaagde festivals zijn, zoals Pinkpop. Qua muziek is dat prima, maar niet qua sfeer. Er zijn drie grote podiums, maar verder gebeurt er weinig daarom heen. En dan is de camping ook nog heel ver weg van het festivalterrein. Nee, dan Lowlands. Daar gebeurt continu van alles, van muziek tot straattheater,van film tot literatuur…

Misschien, zo overweegt Syrine, gaat ze zich ook weer aanmelden als vrijwilliger bij het Rotterdams Film Festival in januari volgend jaar. “Soms lijkt het wel of je het hele jaar festivals kunt doen”, zegt ze. En ze begint op te sommen: Cinekid, het Animatiefestival…

Maar het moet wel een beetje in de buurt zijn. En ook niet te duur, daarom is vrijwilliger zijn ideaal. Dan kost het niet zo veel. En als tijd en geld geen belemmering zouden zijn, welk festival staat dan nog op de verlanglijst? Als festivalfanaat heeft Syrine geen moeite met die vraag: voor muziek Roskilde in Denemarken en Werchter in België, voor films Cannes, of het filmfestival in Berlijn.

En haar vriend Erik, kan ze haar passie voor festivals met hem delen? Naar muziekfestivals gaat hij soms wel mee. Maar filmfestivals bezoeken, dat is iets voor haar zelf. Dan probeert ze echt zo veel mogelijk films op een dag te zien: “Tussendoor snel snacken en dan weer naar de volgende film.”